Περίεργο πράγμα ο άνθρωπος και οι σκέψεις του. Περίεργα κι αυτά που σε βάζουν
σε σκέψεις πια, διότι περιορίζεται ο χρόνος και, κυρίως, η διάθεση.
Εμένα μ’ έκανε χθες κάτι που διάβασα να σκεφτώ τη δύναμη του ανθρώπου και
τις αδυναμίες του. Τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε. Θαρρώ πως η δύναμη
συνδέεται με το «μπορώ» και η αδυναμία με το «θέλω». Το «πρέπει» δε θα το βάλω
στην εξίσωση, απλώς γιατί πλέον είναι το μόνο που γίνεται πράξη είτε το θέλουμε
είτε όχι, είτε μπορούμε είτε όχι. Κι επιστρέφω (αν και λίγο δύσκολο, διότι με
αποσυντονίζει η νταλίκα που ξεφορτώνει απ’ έξω). Ξέρω πολλούς (για να μη μιλήσω
για μένα) που θέλουν πολλά που δεν μπορούν να έχουν ή να κάνουν. Αυτή η αίσθηση
σε κάνει να νιώθεις ανήμπορος, λειψός, λίγος. Φουντώνει μέσα σου σαν λάβα και
σε καίει λίγο-λίγο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις φίλων, εγώ λέω, «άλλαξε επιθυμίες,
σκέψου κάτι πιο εφικτό, πιο βατό». Μπορείς, όμως, να περιορίσεις τα θέλω; Μπορείς
να ξυπνήσεις μια μέρα και να μη σου λείπουν όσοι έχουν «φύγει»; Αμφιβάλλω. Μπορείς
να ξυπνήσεις μια μέρα και να μη θες πια να ταξιδεύεις; Δύσκολο. Μπορείς να
ξυπνήσεις μια μέρα και να μη σ’ αρέσει η συντροφιά, η κατανόηση, η συμπόνια;
Σχεδόν ανέφικτο. Μπορείς να ξυπνήσεις μια μέρα και να μη σ’ αρέσει η πραλίνα;
Κατηγορηματικά όχι. Οπότε; Τι «συμβουλεύω» τους φίλους μου; Να κάνουν κάτι που
δε γίνεται;
Κι έρχομαι να μου απαντήσω. Όταν αυτά ή άλλα «θέλω» μου με πνίγουν, χτυπάνε
κόκκινο και φτάνουν στο σημείο να με κάνουν να νιώθω λειψή, ξαφνικά έρχονται οι
αναμνήσεις των συναισθημάτων και με πλημμυρίζουν. Θυμάμαι απογεύματα να τρώμε
παγωτό παρέα με τη γιαγιά μου. Θυμάμαι πρόσωπα ανθρώπων στα ταξίδια μου.
Θυμάμαι πώς ήταν όταν όλοι ήμασταν πιο ανάλαφροι κι είχαμε χρόνο για τους
φίλους μας. Θυμάμαι πώς ένιωθα όταν γινόμουν παραλήπτης μιας αυθόρμητης
εκδήλωσης ενδιαφέροντος από φίλους. Θυμάμαι τη γεύση της πραλίνας. Θυμάμαι τον
ήλιο να μου κλείνει τα μάτια και στα αυτιά μου να ηχεί ο παφλασμός των κυμάτων
σε κάποιο νησί. Κι όλα αυτά μου δίνουν δύναμη.
Μπορεί να νιώθω ότι τα περισσότερα απ’ αυτά ίσως και να μην τα ξαναβιώσω
(φύσει απαισιόδοξη γαρ), αλλά το ότι τα έχω ζήσει με γεμίζουν. Κι όταν τα βέλη
μου δεν είναι αρκετά για τους στόχους μου, αναπολώ τη δύναμη, τις ευκαιρίες και
τις συγκινήσεις και φορτίζεται η μπαταρία. Αυτό δε σημαίνει ότι επειδή τα έζησα
ή τα κατάφερα κάποτε θα ξαναγίνουν. Αλλά ακριβώς επειδή τα έζησα, η φαρέτρα μου
γεμίζει. Και θέτω άλλους στόχους. Γιατί εκείνα τα μπόρεσα. Τα έζησα. Τα έκανα.
Τα χάρηκα. Θέτω πια στόχους ανάλογους των βελών μου, κρατώντας πάντα
στόχους-όνειρα που φαντάζουν ανέφικτα. Όσο περνάει ο καιρός, όμως, και οι
εμπειρίες αυξάνονται, ακόμα και τα ανέφικτα φαντάζουν εφικτά, γιατί η εμπειρία
είναι δύναμη.
Αέναος, λοιπόν, ο πόλεμος αδυναμίας-δύναμης, αλλά η ζωή φροντίζει να μας
δίνει «όπλα» και για τα δύο κι εμείς είμαστε ικανοί να αλλάζουμε «μέτωπο»
αναλόγως συνθηκών. Δε λιποτακτούμε. Ωστόσο, προσωπικά, προτιμώ να έχω δυνατές
«αδυναμίες». Γιατί αυτή τους η δύναμη δίνει και σ’ εμένα τη σιγουριά (ή την
πλάνη;) ότι κάποια στιγμή μπορεί και να τις κατακτήσω.
Νότα
