Περί ΣυμβουλώνΕ

Σε ένα σεμινάριο διδακτικής της Ιταλικής Σχολής Αθηνών, σκάει μύτη ο (έχω φάει δέκα λεπτά να σκεφτώ τη λέξη που περιγράφει πώς λένε αυτόν που δίνει ένα σεμινάριο γαμώ τα πάντα -_- )... Σκάει μύτη ο -ας τον πούμε τώρα καθηγητή για να μη σπάσω το λάπτοπ -.... Σκάει μύτη λοιπόν ο ΕΙΣΗΓΗΤΗΣ, τον θυμήθηκα γαμώ το φελέκι, φορώντας ένα λαδί σακάκι το οποίο είχε μια τρύπα κάτω από τη δεξιά τσέπη. Ξεκινώντας το σεμινάριο μάς λέει, λοιπόν, πως το σακάκι του έχει μια τρύπα. Και μας τη δείχνει. Την είχαμε δει ήδη, αλλά αλλού θέλω να καταλήξω. Μας λέει πως καθοδόν προς το μάθημα μπορεί να σου συμβούν χίλια δύο. Να πατήσει αυτοκίνητο λακούβα και να σε λούσει στη λάσπη (τσεκ), να καθίσεις σε παγκάκι με καρφί και να σου σκιστεί το παντελόνι την ώρα που σηκώνεσαι (τσεκ). Ή ακόμα και την ώρα του μαθήματος: να σου ανοίξουν τρία κουμπιά από το πουκάμισο και να γίνει η αίθουσα με οκτώ παιδάκια 9-12 ετών λάιβ στριπ σόου εν αγνοία σου (τσεκ). Εσύ τώρα, ως διδάσκων, ως ο αρχηγός της ομάδας, πρέπει να πετάξεις στα μούτρα των άλλων το ατυχές περιστατικό - όποιο κι αν είναι αυτό - (είπε, αγνοώντας ίσως την περίπτωση του δικού μου πουκαμισου), γιατί αν το πάρει πρέφα ένας, θα το πει σε άλλον, θα χαχανίζουν και θα χαθεί η μπάλα, μαζί με τη συγκέντρωσή τους. 

Σοφή η συμβουλή του. Και η πρακτική της εφαρμογή δεν περιορίζεται σε τάξεις ή ιδιαίτερα. Αν πρώτος διακωμωδείς τα ντεφό σου, (εδώ θα ήθελα να γράψω "ντεφά" για να αποδείξω την άγνοιά μου περί της Γαλλικής ως παράδειγμα, αλλά μόνη μου θα γελούσα, δε θα το πιάνατε, είμαι σίγουρη) αφαιρείς από τον άλλον πολεμοφόδια. Έχεις σπασμένο δόντι; Πες πρώτος: "Καλά είδες πώς είμαι; Σαν ξεδοντιάρα μάγισσα". Σου σκίστηκε το παντελόνι στο προαναφερθέν καρφί; Πες: "Τι συμφορά με βρήκε, ευτυχώς έχω κάνει αντιετανικό. Να εμβολιάζεστε, παιδιά μου. Μην ακούτε τους χιπστεράδες γονείς σας"! Σου άνοιξαν τρία κουμπιά από το πουκάμισο; Σκάψε λάκκο για την Κίνα -_- Άσε, μην το συζητήσουμε. 

Μπότομ λάιν, που λένε και στο χωριό μου, πέτα το ελάττωμά σου στη μούρη του απέναντι και δε θα έχει πολεμοφόδια να σε μειώσει. Το 'χεις κάνει πρώτος μόνος σου. ΜΠΟΥΓΙΑ, μαδεφάκα. ΜΠΟΥΓΙΑ! 

Περί ανέμων και υδάτων....

Όταν όλα τα κοριτσάκια έβλεπαν Κάντι-Κάντι, εσύ ούτε που να τη φτύσεις. Έβλεπες Σπορτ Μπίλι κι αναρωτιόσουν πώς χωρούσαν όλα αυτά τα μπισμπιλίκια στο τόσο δα μικρό τσαντάκι του.

Όταν όλα τα κοριτσάκια έπαιζαν με Μπάρμπι και δώσ' του συνολάκια και δώσ' του σπίτια κι εξοχικά και ποδήλατα και δε συμμαζεύεται, εσύ είχες βαφτίσει το ποδήλατο Χέρμπι (από την ταινία, το Κατσαριδάκι ντε!) και έλιωνες τα γόνατα στις αλάνες με τα αγόρια.

Όταν όλα τα κοριτσάκια άκουγαν New Kids On The Block και έσκιζαν τα φιογκάκια τους με τα λουκουμαδοτεκνάκια, εσύ έκλεινες τα φώτα στο δωμάτιο κι άκουγες στο walkman Βαγγέλη Παπαθανασίου. 

Όταν τα κοριτσάκια ψιλομεγάλωσαν κι άρχισαν να πειραματίζονται με το μακιγιάζ, εσύ είχες συλλογή από ανδρικά αρώματα κι η μάνα σου σου πετούσε κρυφά τα σκισμένα (ανδρικά) πουκάμισα που επέμενες να φοράς μέχρι τελικής ίνας.

Όταν όλοι έτρεχαν στα βιβλιοπωλεία να πάρουν Αλχημιστή και Κώδικα Ντα Βίντσι, εσύ πήγες και πήρες το Η Βερόνικα Αποφασίζει Να Πεθάνει και τους Πεφωτισμένους.

Όταν όλα τα κοριτσάκια χάζευαν τους ξανθούς, καλογυμνασμένους με τα θεληματικά πηγούνια (που ακόμα δεν ξέρω τι εστί θεληματικό πηγούνι), εσύ καψουρευόσουν κάτι δίμετρους, μελαχρινούς μουσάτους (πριν γίνουν μόδα, τσααααακ, μπροστάρης!) 

Για να μην πολυλογώ, αντιδραστικό αγοροκόριτσο από τα γεννοφάσκια σου ή ατομάκι με άποψη ασούμε. Όπως και να το δει κανείς, ακολουθούσε από μικρή - συνειδητά ή όχι - το σοφό γερμανικό ρητό: nur tote Fische schwimmen mit dem Strom. (Επειδή έχω ακούσει το άλλο σοφό ρητό "όταν κάνεις κάτι καλά, μην το κάνεις ποτέ τσάμπα", ΔΕ σας το μεταφράζω χαρ χαρ χαρ)

Μπορεί να μην ισχύει τίποτα από τα προηγούμενα, μπορεί και τα δύο, το σίγουρο είναι ότι δε σε ένοιαζε ποτέ η γνώμη των άλλων. Δηλαδή, δεν πορευόσουν με γνώμωνα αυτήν. "Τι θα πει η γειτονιά" δε σκεφτόσουν ποτέ. Μικρή, απτή απόδειξη ότι πολλάκις πήγες στο περίπτερο με τις πιτζάμες. Γελάς δυνατά, μιλάς μόνη σου όταν οδηγείς, γεννήθηκες ξανθιά αλλά βάφεις χρόνια τα μαλλιά κορακί, σβήνεις το τελευταίο τσιγάρο πριν μπεις στο γυμναστήριο κι ανάβεις το επόμενο με το που βγεις, είσαι πεισματάρα, δεν ξεχνάς τίποτα -για τους ανθρώπους ή τα πράγματα που σε ενδιαφέρουν - ενώ μπορείς να κάνεις κάποιον να νομίζει ότι τον παρακολουθείς με αμείωτο ενδιαφέρον και να μην έχεις "ακούσει" λέξη, πέφτεις με τα μούτρα σε ό,τι σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, βαριέσαι γρήγορα, δεν ξεχνάς ποτέ την πρώτη φορά που διάβασες το απόσπασμα περιγραφής του Ήτον από το "Ταξιδεύοντας στην Αγγλία", δεν περίμενες ποτέ ότι θα ζούσες τελικά στην Αγγλία, γράφεις πάντα, συμπαθείς δύσκολα, αγαπάς δυνατά, αδιαφορείς όταν θυμώνεις ή πονάς, έχεις μεγαλεπήβολα σχέδια, έχεις "πλάτη" πάντα τη μάνα, έχεις μεγάλες απουσίες δίπλα σου, είσαι ξινή, είσαι είρωνας, είσαι παγόβουνο αλλά και βούτυρο (εξαρτάται από τη μέθοδο προσέγγισης).

Είσαι όλα αυτά κι άλλα τόσα. Κάνεις όλα αυτά κι άλλα τόσα. Μα το καλύτερο που έχεις κάνει ίσως ως τώρα είναι ότι άρχισες να σε αγαπάς. Για όλα αυτά που είσαι. Χρειάστηκες ίσως λίγο περισσότερο χρόνο από ό,τι άλλοι, αλλά τα κατάφερες. Δε σε ζυγίζεις πια βάσει όσων θέλουν άλλοι, βάσει όσων άλλοι θεωρούν "σωστά" ή "λάθος". Σε αγαπάς, σου αρκείς, και η γνώμη του κόσμου σε αφήνει παντελώς αδιάφορη. Ίσως γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κατάλαβες ότι καλή, κακή, στραβή, ξινή, γλυκιά, είρωνας, ετοιμόλογη ή στριφνή, τις συνέπειες ΟΛΩΝ αυτών τις λούζεσαι μόνη σου. Οπότε και λόγος δεν πέφτει σε κανέναν πλην εσού!

*λόγος ύπαρξης του παρόντος ουδείς άλλος από το προσωπικόν ενθύμιον. Αν ξεχαστείς, ξαναδιάβασέ το.
**Εσύ, αγαπημένε αναγνώστη (ναι, εσύ ο ένας), παραδειγματίσου. Συμβουλές συνήθως δε δίνω γιατί καταλήγουν σε ρήξεις, αλλά θα δώσω ένα ίχνος: η ζωή είναι μία, η ζωή είναι μικρή, και δεν αξίζει να τη ζεις βάζοντάς σε ζυγαριές άλλων. Δεν αξίζει :) 

Τα φιλιά μου 

Περί μετανάστευσης...

Ακολουθούν γραφικές εικόνες. Απομακρύνετε τα παιδιά από τις οθόνες. (Ή αλλιώς, όπως σοφά είχε μεταφράσει παλαιότερα συνάδελφος με κύρος "συνίσταται η διακριτικότητα του τηλεθεατή". Ναι, ΑΥΤΟ είναι μετάφραση του "viewer discretion is advised". Ναι. Αυτό. Τεσπά, συνεχίζω, στο θέμα μας).

Όταν αποφασίζεις να μεταναστεύσεις στο εξωτερικό, συμβαίνουν τα εξής:

1) Με την αποβίβασή σου από το αεροπλάνο, πριν την παραλαβή αποσκευών, σε περιμένουν εκπρόσωποι εταιρειών - αναλόγως των προσόντων σου βέβαια - για να σε προσλάβουν, ΠΑΝΤΑ με οικονομικές προσφορές τουλάχιστον δεκαπλάσιες των αντίστοιχων της Ελλάδας, οι οποίοι σου προσφέρουν δυο καυτά πιτόγυρα με μία πατάτες και μια κοακόλα, Ηρώων Πολυτεχνείου 20 στον 3ο... Ώπα, παρασύρθηκα!

Πριν φύγεις από το αεροδρόμιο, έχεις ήδη υπογράψει συμβόλαιο επ' αόριστον, στου οποίου τους όρους διαβάζεις με δάκρια στα μάτια πως - πέραν των 8 επίσημων αγγλικών αργιών - δε θα δουλεύεις ΟΥΤΕ τις (αν)επίσημες ελληνικές αργίες, καθώς και τις δύο ημέρες πριν και μετά αυτών. Οι όροι αυτοί είναι σαφώς ΜΟΝΟ για εσένα, φίλε Έλληνα μετανάστη, κι αυτό για να μη νιώθεις εντελώς αποκολλημμένος από τη γλυκιά πατρίδα. Ο μισθός καταφθάνει καθ' εκάστη του μηνός με τιμητικό άγημα, και περιλαμβάνει μπόνους καθυστερημένης άφιξης και δυο πιτόγυρα, μια πατάτες και μια κοακόλα, Ηρώων Πολυτεχνείου 20 στον 3ο... Ώπα, η δύναμη της συνήθειας -_-

2) Βγαίνοντας τώρα από το αεροδρόμιο, σε περιμένουν εκπρόσωποι μεσιτικών γραφείων για να σου προσφέρουν τα καλύτερα σπίτια της αγοράς, χωρίς εχέγγυα, χωρίς προκαταβολές, χωρίς χαρτούρες. Μακέτες με τα σπίτια είναι τοποθετημένες δίπλα από την πιάτσα των ταξί, διαλέγεις, σου δίνουν κλειδί, μπαίνεις στο ταξί και πας στο ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ.

3) Φτάνοντας στο ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ, έκθαμβος αντικρύζεις τον κήπο. Κοκομπλόκο. Τεράστιες λιριές - τα γνωστά δένδρα από όπου ο κάθε Έλληνας μετανάστης στην Αγγλία κόβει κάθε πρωί όσα χρειάζεται για να την περάσει. Τεράστιες λιριές, λοιπόν, με λαχταριστά ροζ, γαλάζια και κόκκινα χαρτονομίσματα. Η λιριά δε χρειάζεται ιδιαίτερη περιποίηση. Το μόνο που θέλει είναι να της αφαιρείς κανά χιλιάρικο τη μέρα. Την επόμενη θα τα βρίσκεις πάντα διπλά.

4) Αφού εγκατασταθείς στο ΔΩΡΕΑΝ σπίτι σου - μην ξεχνιόμαστε - ΚΑΘΕ πρωί σε ξυπνάνε γλυκά οι ζεστές ηλιαχτίδες. Η "βροχή" και η "υγρασία" είναι άγνωστες λέξεις για σένα, άγνωστες έννοιες, τις ακούς και γκουγκλάρεις σα χαμένος. 

Για να μη μακρυγορώ, Γη της Επαγγελίας. Καμία δυσκολία, κανένας χρόνος προσαρμογής, κανένας νόστος, κανένα πρόβλημα. Το δύσκολο είναι να πάρεις την απόφαση να φύγεις από τον παράδεισο που λέγεται Ελλάδα. Από εκεί και πέρα, όλες οι πόρτες ανοιχτές, όλες οι ευκαιρίες δικές σου, τα λεφτά στα δένδρα και δε συμμαζεύεται....

Και για να σοβαρευτώ τώρα, είναι γελοίο να θεωρείς, αγαπημένε συμπατριώτη, ότι όσοι φύγαμε 1) παρατήσαμε την Ελλάδα στα δύσκολα και 2) τα βρήκαμε όλα εύκολα. Και απαντώ: 1) η Ελλάδα μάς πρόδωσε, αφότου μας μάμησε και μας αχρήστεψε σε παραγωγικές ηλικίες και 2) όπου κι αν πήγαμε, παλέψαμε. Παλέψαμε για να ορθοποδήσουμε, πασχίσαμε να διώξουμε από πάνω μας τη ρετσινιά του τεμπέλη δημόσιου υπαλλήλου που συνταξιοδοτείται στα 42 και ωχαδερφίζει μια ζωή, αγωνιστήκαμε να συνηθίσουμε έναν άλλον τρόπο ζωής, να τα μάθουμε σχεδόν όλα από την αρχή - από τους δρόμους της γειτονιάς ως το να βλέπουμε το τιμόνι στα δεξιά. Κοινώς, γίναμε κάτι σαν βρέφη. Άλλοι στα 30, άλλοι στα 40 κι άλλοι μεγαλύτεροι. "Λόλα, να ένα μήλο" η ζωή και πάλι, λοιπόν, και πίσω στην πατρίδα σου, πάνω από τους μισούς να σε θεωρούν προδότη. 

Τέλος, είναι γελοίο να έχεις γνώμη χωρίς γνώση. (αυτό ισχύει παντού και σε όλα, σημείωσέ το κάπου. Ή μάλλον να το επαναλαμβάνεις 220 φορές τη μέρα ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΧΑΜΠΑΡΙΑΣΤΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ). Δεν μπορείς, ως εκ τούτου, να έχεις γνώμη για τη μετανάστευση και τους μετανάστες, αν δεν το έχεις κάνει κι αν δεν είσαι. Δεν έχεις γνώμη επειδή διάβασες εμένα ή άκουσες ιστορίες του θειού σου που είχε πάει στην Αστόρια πριν από 30 χρόνια. Δεν έχεις γνώμη επειδή σου έχουν πει ότι μισθοί εδώ είναι καλύτεροι. GUESS WHAT, ταγάρι, εδώ οι άνθρωποι δουλεύουν κατά μέσο όρο 252 ημέρες τον χρόνο. (365 οι μέρες του χρόνου, μείον 105 τα Σαββατοκύριακα, μείον 8 δημόσιες αργίες. ΟΚΤΩ. Ο Κ Τ Ω. Έναντι των 15 ελληνικών, που συνοδεύονται ως γνωστόν από 2-3 μέρες πριν και 2-3 μέρες μετά!) 

Δεν έχεις γνώμη, λοιπόν, φίλτατε αναγνώστη. (Ναι, ένας είσαι, το θυμάμαι). Δεν έχεις γνώμη, λέγω, έχεις άποψη. Και ξέρεις τι λένε για τις απόψεις, έτσι; Ε, όση βαρύτητα έχει ΕΚΕΙΝΗ σου έχει κι η άποψή σου! 

Τα φιλιά μου!

Τον σκεφτόταν πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό. Λίγο το συννεφιασμένο West Sussex, λίγο η βροχή που έπεφτε ασταμάτητα τις τελευταίες 17 μέρες (ναι, τις μετρούσε...), λίγο που ενώ ο Μάρτης είχε σκάσει μύτη, η θερμοκρασία δεν έλεγε να ανέβει από τους 7 βαθμούς... Ε, λίγο-πολύ όλα αυτά συντελούσαν σε trips down memory lane που διαρκούσαν ώρες. Χανόταν στις αναμνήσεις της, στις ώρες που περνούσε τότε κοντά του, στον ιδρώτα που ένιωθε να τη λούζει κάθε φορά που την κοιτούσε κατάματα, στα μάτια της που έκλειναν γιατί δεν άντεχε να τον αντικρύζει κατάματα...

Είχαν περάσει πια 3,5 χρόνια μακριά. Κι όμως, κάθε φορά που ένιωθε αυτά τα μαύρα σύννεφα να της καταπλακώνουν την ψυχή, γυρνούσε σε εκείνο το Σαββατοκύριακο που είχαν περάσει μαζί στο Ναύπλιο. Θυμάται πώς την κοίταζε, ενώ εκείνη αγνάντευε τη θάλασσα και το Μπούρτζι από την αποβάθρα. Εκείνος έφευγε νωρίς το βράδυ, αλλά εκείνη έμενε τυλιγμένη και ζαλισμένη από τη ζεστασιά που της έδινε η παρουσία του όλη μέρα. Κι όχι μόνο στο δέρμα. Κυρίως στην καρδιά. Ναι, αυτό της έκανε. Το βλέμμα του της έκαιγε το δέρμα και, διαπερνώντας τόσες χιλάδες κύτταρα και φλέβες και ροή αίματος, έφτανε στην καρδιά. Και την κρατούσε ζεστή μέχρι την άλλη μέρα που θα τον ξανάβλεπε. 

Είχαν περάσει πια 3,5 χρόνια μακριά. Κι όμως, κάθε φορά που μαύριζε ο ουρανός και οι σκιές των δέντρων φάνταζαν απειλητικά τέρατα βγαλμένα από παραμύθι που κυνηγούν μια αθώα νεράιδα ντυμένη στα μωβ... νταξ, παρασύρθηκα. Πάμε πάλι. Κάθε φορά που μαύριζε ο ουρανός κι οι σκιές των δέντρων φάνταζαν απειλητικά τέρατα πάνω της, γυρνούσε σε εκείνα τα κρύα πρωινά Ιανουαρίου που οδηγώντας άνοιγε λίγο το παράθυρο για να φεύγει ο καπνός από το τσιγάρο, αλλά έχοντας τα καυτά του φιλιά στο πρόσωπό της, δεν ένιωθε το διαπεραστικό κρύο της Πεντέλης. 

Όπου ήταν εκείνος, όλα φάνταζαν καλύτερα. Κάθε φορά που τον ένιωθε δίπλα της, γέμιζε αισιοδοξία. Η παρουσία του τα γλύκαινε όλα. Έπαιρνε βαθιές ανάσες κοντά του. Γέμιζαν τα πνευμόνια, γέμιζε όλη, ένιωθε έτοιμη να παλέψει με όλα. Και τώρα, χρόνια και μίλια μακριά του, υπήρχαν μέρες που εμφανιζόταν. Για λίγο, φευγαλέα, τον έπιανε το μάτι της να την κοιτάζει στα κλεφτά κι εκείνη ένιωθε ότι την εμπαίζει, την κοροϊδεύει. Της κάνει ένα peekaboo, βγάζοντάς της περιπαικτικά τη γλώσσα, για να της θυμίσει για λίγο πώς ήταν τότε. Να της θυμίζει πώς ήταν πριν τον αφήσει...

Ότι θα περνούσαν 3,5 χρόνια χωρίς ήλιο - νταξ, με 2-3 μέρες το χρόνο εξαίρεση ασούμε - κι ΟΤΑΝ αποφάσιζε αυτός τελικά να κάνει μια guest εμφάνιση, θα σου ξυπνούσε τόσες αναμνήσεις, από γκομενικά ΣΚ στο Ναύπλιο, καφέδες στην πλατεία του Αμαρουσίου, σουβλάκια στο Μοναστηράκι και ξινίλα στα μούτρα από τα χιλιάδες ξεσαλωμένα πιτσιρίκια στην παραλία του Σχοινιά, δεν το περίμενες. Δεν περίμενες ότι αρκεί μια ρημάδα του αχτίδα για να μεταφερθείς 3.200 χιλιόμετρα και χιλιάδες αναμνήσεις πίσω. Μπράβο, βρε λαμπρότερο σώμα του ουρανού. Να 'σαι καλά. Εμ δε σε χαιρόμαστε παρά πιο σπάνια κι από ό,τι πιάναμε τον λήγοντα σε λαχεία, εμ όταν εμφανίζεσαι μας διακορεύεις την ψυχολογία αντί να σε χαιρόμαστε. Ωστόσο, I have to give it to you... Πιστός στα μεθεόρτια κάθε μεγάλης καψούρας.