Περί αναβολής του αναπόφευκτου...

Δεν υπάρχει "ποτέ" και δεν υπάρχει "πάντα". Αυτό τείνει να γίνει πεποίθησή μου. Και σε προκαλώ, φίλε αναγνώστη, να ξεστομίσεις με σιγουριά μια φράση, πχ: "Ποτέ δεν πρόκειται να πάω με παντρεμένο/η", κι αν δε φας καψούρα στο κεφάλι από αυτές που πέφτουν σαν τούβλα από οικοδομή με παντρεμένο/η που "μωρέ, για τα παιδιά κάθομαι, ουσιαστικά έχουμε χωρίσει", εγώ να μην ξαναφάω πιτόγυρο στον αιώνα τον άπαντα! (για να δεις πόσο πιστεύω σε αυτό που λέω δηλαδή, όχι τίποτε άλλο). Και τόλμα να πεις πχ: "Αγάπη μου, θέλω να είμαστε μαζί για πάντα", κι αν δεν σκάσει ο χωρισμός σε τρία τέρμινα ξέρω 'γω, να μη σώσω να ξανακούσω τη φωνή του Κόλιν. Νταξ, έχω μια ροπή προς την υπερβολή, αλλά η ουσία κρύβεται αλλού. Δεν υπάρχει "ποτέ". Δεν υπάρχει "πάντα". 

Στη ζωή μας, η οποία είναι απλώς μια καθημερινή αναβολή του αναπόφευκτου, οι αξίες και τα πιστεύω μας νομίζω ότι είναι αυτά που μας δίνουν ρίζες, σιγουριά, σταθερότητα. Αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε (κάπως) φυσιολογικοί, νορμάλ, comme il faut. (Αυτή τη συνήθεια να πετάω Γαλλικά που ΔΕΝ ξέρω, τελευταίως την 'κονόμησα, δεν ξέρω, μη ρωτάτε. Ίσως ξεπετιέται υποσυνείδητα η κρυφοκαψούρα που ΄χω στη φωνή του Αλιάγα, δεν εξηγείται αλλιώς, διότη τη σιχαίνομαι τη γλώσσα). Στο θέμα μας. Αν επιμένουμε σε κάτι χρόνια, νιώθουμε ότι είμαστε σταθεροί χαρακτήρες, στιβαροί, ακλόνητοι βράχοι. Ε, έλα που δεν είμαστε. Ούτε βράχοι ούτε αγάλματα. Τουτέστιν, κάθε εμπειρία, κάθε στιγμή, κάθε τι μπορεί να μας αλλάξει. Μας αλλάζει. Kι αυτό που μέχρι χθες ήταν το "πάντα" μας, σήμερα μπορεί να γίνει το "ποτέ" μας. Κι αυτό δεν είναι κακό...

Αντιθέτως, θαρρώ πως είναι καλό. Φανερώνει εξέλιξη, ευελιξία και σαφώς ανοιχτό μυαλό. Γιατί, αν το καλοσκεφτούμε, άνθρωποι που ξέρουμε επί χρόνια και επί χρόνια εμμένουν στα ίδια, πώς τους λέμε; Ξεροκέφαλους; Σκαλωμένους; Κολλημένους; Μπετόν αρμέ; Κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Στιβαρότητα, λοιπόν, φανερώνει κατ' εμέ ο άνθρωπος που δέχεται την αλλαγή, προσαρμόζεται σε αυτή και δεν σκαλώνει. Κάθε ζωντανός οργανισμός επηρεάζεται από το περιβάλλον του (στην περίπτωσή μας δε ΚΑΙ από τις εμπειρίες του) και αλίμονο αν όλα αυτά δεν τον άλλαζαν, αν έμενε ο ίδιος, αναλλοίωτος στην πάροδο του χρόνου. Ο οποίος μας οδηγεί σε έναν αναπόφευκτο μόνοδρομο, αλλά αυτό δε σημαίνει πως μέχρι να φτάσουμε δεν μπορούμε να περνάμε καλά και ασκάλωτα! Have fun, people, και μην κολλάς σε τίποτα. Να χαίρεσαι την καθημερινή αναβολή του αναπόφευκτου για όσο αυτή κρατάει και να μην έχεις ΤΙΠΟΤΑ και ΚΑΝΕΝΑΝ δεδομένο. 

Περί καθαριότητας (η μισή αρχοντιά κι έτσι ασούμε, καμία σχέση αλλά ήθελα να το πω)

Σκέφτομαι καιρό ότι πρέπει να αρχίσω να σημειώνω τις απαιτήσεις των πελατών, τα κουλά της δουλειάς, όλα αυτά που σε κάνουν να ονειρεύεσαι τα κεφάλια τους μέσα σε κουβάδες γεμάτους καυστική ποτάσα. Η οποία δεν ξέρω τι είναι, αλλά το "καυστική" την κάνει επικίνδυνη στο μυαλό μου. Φαντάζομαι αφρούς, λιωμένη σάρκα, κραυγές βοήθειας, κι εμένα με μαύρο μεγάλο καπέλο και τσιγάρο σε μακρύ πιπάκι, να κάθομαι σε έναν χρυσό θρόνο με κόκκινα βελούδινα μαξιλάρια και φυσώντας τον καπνό να βγαίνει και το σαρδόνιο "χαρ χαρ χαρ". (Μεγάλη περιγραφή, μεγάλη φαντασία, πολλά τα απωθημένα, Άρη.)

Επειδή τελευταίως μόνο η μνήμη μου με απατά (χιντ χιντ, γυναίκα μόνη ΔΕΝ ψάχνει), θα αναφερθώ σε τυχαία αλλά τρανταχτά περιστατικά της σχεδόν τριετούς πλέον εμπειρίας μου στο καθάρισμα σπιτιών. Σπιτιών Άγγλων, δια να είμεθα και πιο σαφείς. (Το "ουδέν μονιμότερο του προσωρινού ηχεί στα αυτιά μου κάθε πρωί μαζί με το ξυπνητήρι, θέλω να σημειώσω κάπου εδώ, με πνιχτούς αλαλαγμούς....)

-Πρώτη επίσκεψη σε σπίτι Ρωσίδας, παντρεμένης με Άγγλο: Τουρ στο σπίτι για να μας δείξει τα πώς και τα τοιάυτα. Στάση στις τουαλέτες. "Νιπτήρας, χλωρίνη στη λεκάνη, σκούπα", λέει η Ρωσίδα. "Σφουγγάρισμα;", ρωτάει η Νότα. "Όχι, ό,τι σου είπα", απαντάει το μυγόφτυμα για άνθρωπος. Δεύτερη επίσκεψη, μια εβδομάδα αργότερα. "Ήθελα να σου δείξω κάτι στο μπάνιο. Θέλω με αυτά τα υγρά μαντηλάκια να καθαρίζεις το καπάκι, μετά να το στεγνώνεις με χαρτί κουζίνας. Έπειτα, με αυτό το βουρτσάκι να τρίβεις την εσωτερική εσοχή της λεκάνης με χλωρίνη, και με αυτό το άλλο βουρτσάκι να τρίβεις όλο το εσωτερικό της λεκάνης. Για την ντουσιέρα έχω άλλα βουρτσάκια, ένα για να τρίβεις την περίμετρο κάτω κι ένα για τους αρμούς. Αυτό για το τζάμι, αυτό για τον νιπτήρα, μετά ηλεκτρική και μετά σφουγγάρισμα με τον ατμό". (Μεταξύ πρώτης και δεύτερης επίσκεψης ο κόσμος κάτι παθαίνει. Από εκεί που δεν ξέρει ΚΑΝ την οδοντόβουρτσα, ανακαλύπτει βούρτσες και βουρτσάκια για κάθα πτυχή και σπιθαμή του σπιτιού του. Κι εσύ ανακαλύπτεις νέους τρόπους διαλογισμού και είσαι στο τσακ για τη συγγραφή βιβλίου με τίτλο: Πώς να διοχετεύσετε τις δολοφονικές σας τάσεις")

-Πρώτη επίσκεψη σε σπίτι 70άρας καλοστεκούμενης Αγγλίδας, η οποία με το καλημέρα δηλώνει: Εγώ μπορώ να κάνω τις δουλειές μου, αλλά βαριέμαι πια. Ακολουθεί το εθιμοτυπικό τουρ στο σπίτι. Στάση στην τουαλέτα, κι αφού γίνονται οι καθιερωμένες πλέον επεξηγήσεις περί βουρτσών και βουρτσακίων, ακούγεται η εξής ερώτηση: Νιώθεις άνετα στα τέσσερα; Και γυρνάς το κεφάλι ως άλλο κοριτσάκι του Εξορκιστή και στο μυαλό βουίζει η ερώτηση: Συγγνώμη, θα μας μαμήσεις κιόλας, πώς την είδες;;;; Η κυρία ΣΑΦΩΣ εννοούσε αν έχω πρόβλημα να πέσω στα τέσσερα για να της σφουγγαρίσω την τουαλέτα. ΣΑΦΩΣ. Διότι ως προείπα είναι εβδομηνταφευγάρα και προφανώς αγνοεί την εφεύρεση με την ονομασία: σφουγγαρίστρα. 

-Για τα σοβατεπιά να μην επεκταθώ, τα έχω αναλύσει μια άλλη ωραία μέρα, σε άλλο υπέροχο κείμενο (ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ), για το οποίο μετά θάνατον θα με βραβεύσει η Ακαδημία Αθηνών, στην οποία έχω υποσχεθεί και όλο το αρχείο υποτίτλων κατά την οχταετή συνεισφορά μου στα ΜΜΕ για την οποία και τιμήθηκα με το βραβείο του Χρυσού Οσχέου. Εξακολουθώ δε να πιστεύω ότι κανείς τους δεν ξέρει τι είναι σοβατεπί, αλλά σε κάποια εκπομπή άκουσαν ότι πρέπει να είναι καθαρά ξέρω 'γω και σου το κοπανάνε τόσο που βλέπεις εφιάλτες με σοβατεπιά παντού, γεμάτα σκόνη και αράχνες, στους ιστούς των οποίων έχουν τυλιχτεί ΟΛΟΙ σου οι στραβοχυμένοι πελάτες <3 

Θα συνεχιστούν εν ευθέτω οι αναφορές σε τραγελαφικούς πελάτες, μιας κι έχω υλικό για δυο ζωές, αλλά για το τέλος σήμερα αφήνω την ειρωνεία της τύχης μου: Λάτρεψα τον υποτιτλισμό από το πρώτο αρχείο που έκανα, κι ας ήταν ένα τελεμάρκετινγκ της κακιάς ώρας. Ένιωθα ότι δημιουργούσα, ότι προσάρμοζα μια ιστορία για αυτούς που δεν μπορούσαν να την καταλάβουν βάζοντας πάντα την προσωπική μου πινελιά, ήμουν από τους τυχερούς που αγάπησα τη δουλειά μου με άσβεστο πάθος, που δεν τη βαρέθηκα ποτέ, κι ας είναι μια δουλειά που δεν αναγνωρίζεται ποτέ, παρά μόνο αν ο μεταφραστής προβεί σε γκάφα. Όσα χρόνια δούλεψα, μετέφρασα σχεδόν τα πάντα. Τσόντες, ταινίες, σειρές, ντοκιμαντέρ, τελεμάρκετινγκ, από Αγγλικά, Ιταλικά, Γερμανικά, Ισπανικά, Σουηδικά, Τουρκικά, Βουλγαρικά, Ιαπωνικά, Περσικά, και άλλες τόσες γλώσσες που ούτε καν θυμάμαι. Είχα, όμως, μερικά απαγορευτικά: ΔΕΝ μεταφράζω θρίλερ γιατί μετά δεν μπορώ να κοιμηθώ, ΔΕΝ μεταφράζω ντοκιμαντέρ με φίδια γιατί νιώθω ότι περπατάνε επάνω μου, ΔΕΝ μεταφράζω τη σειρά "How Clean Is Your House" (μετά από καμιά 20αριά επεισόδια που έκανα) γιατί σιχαίνομαι τη ζωή μου. Και οι απαιτήσεις μου γίνονταν κατά μεγάλο ποσοστό δεκτές. Δε μετέφραζα τη σειρά, κι η τύχη με έφερε να τα καθαρίζω εγώ η ίδια. Γαμάτο; Ναι... Αυτό.