"Γιατί ξεφυσάς, βρε κορίτσι μου;", με ρώτησε το πρωί ο κύριος Μ., ο φούρναρης. "Γιατί όχι;", του απάντησα. "Ε, νέα παιδιά είστε, στην παραγωγική ηλικία σας. Μην απογοητεύεσαι"....
Φυσάω, ξεφυσάω, κύριε Μ. Κοιτώ γύρω μου και βλέπω μελαγχολικά πρόσωπα. Ανθρώπους που θέλουν να δημιουργήσουν και δεν μπορούν. Ανθρώπους που θέλουν να ταξιδέψουν - κυριολεκτικά και μεταφορικά - και δεν έχουν "φτερά". Ανθρώπους που θέλουν να δουν τη ζωή πιο χρωματιστή, αλλά όλα είναι γκρι. Ή φαντάζουν γκρι. Και περνάνε τα χρόνια. Και περνάει η ζωή... Σαν άμμο τη νιώθω ώρες-ώρες, που χάνεται μέσα απ' τα δάχτυλά μας.
