Λένε πως τα υλικά αγαθά δε φέρνουν την ευτυχία. Λένε, όμως, επίσης ότι καλύτερα να κλαις μέσα σε μία Porsche παρά σε ένα Punto. Λένε επίσης ότι δεν έχουν δει ποτέ οδηγό Porsche στενοχωρημένο. Εγώ πάλι λέω ότι δε θέλω ελικόπτερο...
Πριν από πολύ καιρό, σε μια συζήτηση σχετικά με την ευτυχία, κάποιος μου είπε πως αν θέτεις ψηλά τις προσδοκίες σου, δε θα είσαι ποτέ ευτυχισμένος. Αν, δηλαδή, κάθεσαι και κλαις γιατί θα ήθελες ένα ελικόπτερο και δεν το έχεις, δε θα νιώσεις ποτέ ευτυχισμένος. Μου 'κατσε αυτό το ελικόπτερο. Και συχνά γίνεται αφορμή για να σκεφτώ τι είναι τελικά αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους. Είναι υλικά αγαθά ή συναισθήματα; Είναι και τα δύο μαζί στην κατάλληλη αναλογία ή κάτι άλλο που εμένα τώρα μου διαφεύγει; Είναι μια ευθεία γραμμή ήρεμης και ισορροπημένης ζωής ή πολλές μικρές στιγμές χαράς, γέλιου, χαλάρωσης, τρέλας;
Αν εγώ προσωπικά κάτσω να αναλογιστώ πότε αισθάνθηκα ευτυχία (με την έννοια που την ορίζω εγώ κι όχι το γενικό σύνολο, γιατί είναι γνωστό τοις πάσι περί ποιας τρελής μιλάμε) θα αράδιαζα τις παρακάτω (σε τυχαία σειρά, όπως μου 'ρχονται στο κεφάλι):
Ένα πρωί που ξύπνησα και είδα στο δωμάτιό μου έναν τεράστιο ασπρόμαυρο σκύλο, δώρο-έκπληξη από τη μαμά. Δε θυμάμαι τίποτε άλλο από αυτό το ζωντανό. Ούτε τι περάσαμε μαζί ούτε τι απέγινε. Θυμάμαι μόνο αυτή, την πρώτη μας επαφή, που ξύπνησα, τον είδα και αναρωτιόμουν αν κοιμόμουν ακόμη, μιας και έμοιαζε πολύ με έναν πανέμορφο σκύλο που χάζευα σε μία διαφήμιση οδοντόκρεμας (τότε, τα παλιά τα χρόνια...)
Ένα καλοκαιρινό απόγευμα σε ένα μπαλκόνι στον τέταρτο όροφο μιας πολυκατοικίας του Χαλανδρίου, που τρώγαμε με τη μάνα μου κεράσια και παίζαμε τάβλι. Ακόμα με μάθαινε νομίζω τότε. Ακόμα κέρδιζε... (γκούχου, γκούχου). Δεν ξέρω αν ήταν τα χρώματα του ουρανού, οι μυρωδιές από τα λουλούδια στο μπαλκόνι, η γεύση από τα κεράσια ή τι άλλο. Ξέρω μόνο ότι στη μνήμη μου έχει καταγραφεί ως μία στιγμή ευτυχίας.
Ένα δύσκολο βράδυ, παραμονή της εκταφής της γιαγιάς μου, όπου διαφωνούμε με τη μάνα μου στο ότι εγώ ήθελα να παραστώ στην όλη διαδικασία, ενώ εκείνη επέμενε ότι θα ήταν αποκρουστικό το θέαμα και δεν έπρεπε να το κάνω. Εγώ θεωρούσα ότι ήταν υποχρέωσή μου να το κάνω. Ότι κάπως έτσι ίσως να τιμούσα τη μνήμη της μα και την ίδια. Πάνω στην έντονη συζήτηση, παύση και από τις δύο. Σωπαίνω γιατί θεωρώ κάπως απόκοσμο αυτό που μου συμβαίνει και δεν τολμώ να το μοιραστώ. Δε θυμάμαι ποια έκανε την αρχή, μα και οι δύο τελικά είπαμε πως για κάποιες στιγμές νιώσαμε την παρουσία της στον χώρο. Κι ενώ ήταν μια δύσκολη συζήτηση, μια δύσκολη, ίσως και άβολη, στιγμή, και πάλι στη συναισθηματική μου μνήμη καταγράφηκε σαν μια στιγμή ευτυχίας... Γιατί ένιωσα μια παρουσία που μου έλειπε καιρό...
Η φωνή της μάνας μου κάθε βράδυ που μου τηλεφωνούσε όταν ήμουν στην Κίνα. Ναι, κάθε μέρα βλέπεις τη μάνα σου. Όταν όμως είσαι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, δουλεύεις 18 ώρες τη μέρα σε δύσκολες συνθήκες, και γυρνάς το βράδυ στο ξενοδοχείο κατάκοπη και δεν έχεις με ποιον να μοιραστείς την εμπειρία, η γνώριμη - από τη μήτρα κιόλας - φωνή της μαμάς είναι βάλσαμο, πιστέψτε με! Η φωνή του Μανώλη που μου τηλεφώνησε τον Δεκαπενταύγουστο για να μου ευχηθεί (πάλι στην Κίνα...)Και καταλήγουμε να μιλάμε κανά μισάωρο. Κι εγώ να κλαίω, αλλά να μην το ξέρει. Γιατί με θυμήθηκε, γιατί της βγήκε το τηλεφώνημα περισσότερο από ό,τι να με πήγαινε στο Χίλτον για σούσι, γιατί χωρίς να είναι ήταν εκεί...
Θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο. Αλλά ίσως κανείς να μη διαβάσει τελικά μέχρι το τέλος, παρά μόνο αυτοί που αναφέρω. Γιατί μάλλον κανείς - εκτός από αυτούς που "παίζουν" στην κάθε στιγμή - δεν μπορεί να μοιραστεί το μέγεθος του συναισθήματος. Εντάξει, ίσως αν έγραφε ο Καζαντζάκης να μπορούσε να το μεταδώσει. Αλλά γράφω εγώ. Κι εγώ απλώς περιγράφω. Με λίγες λέξεις, γιατί η αλήθεια είναι ότι με παρέσυραν λίγο οι αναμνήσεις και έχασα τον ειρμό μου. ΑΛΛΑ, καταλήγω...
Είδατε να αναφέρω πουθενά ελικόπτερα ή Porsche; Όχι! Γιατί το συναίσθημα το φτιάχνουν οι άνθρωποι. Καμιά φορά σε συνδυασμό με εικόνες, μυρωδιές και ήχους. Όχι τα αντικείμενα. Εγώ, λοιπόν, δε θέλω ελικόπτερο. Θέλω στιγμές, φίλους, γέλια, κλάματα, θύμησες, δυσκολίες και περιπέτειες. Θέλω δίπλα μου τη μάνα μου, τους ανθρώπους που αγαπώ, συμπαθώ ή ερωτεύομαι και τις αναμνήσεις από τους ανθρώπους που δεν είναι πια στη ζωή. Αυτά αρκούν. Αυτά με κάνουν ευτυχισμένη.
Υ.Γ: Τον κανόνα (μου) επιβεβαιώνει η εξαίρεση. Από τα παραπάνω εξαιρούνται μερικά αντικείμενα (αν μπορούν να θεωρηθούν τέτοια): Το Marlboro, τα πιτόγυρα, η Guinness και η σοκολάτα! Γιατί κι αυτά χαρίζουν μεγάλες στιγμές ευτυχίας!
