Πάντα οι ανθρώπινες σχέσεις. Αυτές με απασχολούσαν, μου άρεσαν, τις παρατηρούσα,
τις θαύμαζα, τις προσπαθούσα ή τις χαλούσα. Σε ξαφνιάζουν, σε ενθουσιάζουν, σε
προκαλούν, σε πεισμώνουν, σε θυμώνουν, σε απογειώνουν ή σε τσακίζουν. Μέσα από
αυτές μεγαλώνεις, ωριμάζεις (or not), γελάς, θυμώνεις, μαθαίνεις και
προχωράς. Όταν διαλύονται πεισμώνεις, θυμώνεις, μετανιώνεις, κλαις, τιμωρείσαι
και τιμωρείς. Όταν διαλύονται…
Γύρω μου διαλύονται ολοένα και περισσότερες. Δικές μου, άλλων, φιλικές ή
προσωπικές. Κι αναρωτιέσαι (-μαι) τι φταίει; Εσύ; Ο άλλος; Κι οι δύο; Κανείς; Ο
χρόνος; Η τριβή; Ή μήπως το παλιό μα πάντα κλασικό «παραγνωριστήκαμε»;
Δίνεις, παίρνεις, μοιράζεσαι. Συναισθήματα, εμπειρίες, στιγμές. Και τα εκτιμάς
όλα. Τα φυλάς μέσα σου. Αναπολείς. Και μία ωραία μέρα… χάνονται όλα. Ο χρόνος
μετά – αναλόγως τη σχέση πάντα – πένθος. Με τα σχετικά του στάδια. Σοκ, κρίση,
προσαρμογή… Προσαρμογή. Σε τι; Στα νέα δεδομένα. Δεν μοιράζεσαι πια. Δεν είναι
εκεί. Δεν είσαι εκεί. Προσαρμογή…
Ε, λοιπόν, εγώ βρίσκω πιο εύκολη την «προσαρμογή» σε νέες σχέσεις παρά στην
αποδοχή του ότι μια παλιά δεν υπάρχει πια. Ίσως γιατί δεν πιστεύω ότι κάτι
μπορεί να χαθεί. Αν υπήρξε, η «ύλη» του θα υπάρχει πάντα. Έστω, στην τότε
μορφή. Μα θα υπάρχει. Ίσως αυτό είναι αδυναμία να απαγκιστρωθώ. Μπορεί. Ίσως να
‘ναι ρομαντισμός. Μπορεί. Ίσως να εθελοτυφλώ.
Γύρω μου χάνονται-διαλύονται-εξαϋλώνονται σχέσεις με απίστευτο ρυθμό. Κάθε
είδους σχέσεις, με κάθε είδους τρόπο. Είτε προσωρινό είτε μόνιμο. Μικροί ή
μεγάλοι θάνατοι. Με επιφανειακά ή βαθιά τραύματα. Με παράπλευρες ή όχι
απώλειες. Κι είναι, σε κάθε περίπτωση, θλιβερό.
Ωστόσο, συνήθως εκεί που κάτι χάνεται, γεννιέται κάτι καινούργιο. Κι εγώ
νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω (την τύχη μου;) τους νέους ανθρώπους που έχουν
μπει στη ζωή μου κι ο καθένας με τον τρόπο του της δίνει κάτι. Μια «φίλ-e» με την οποία μοιράζομαι τα ίδια άγχη, τους
ίδιους προβληματισμούς και που μέσα στη μέρα οι αυθόρμητες ενδείξεις
ενδιαφέροντός της μου δίνουν πάντα αισιοδοξία. Κι έναν «Μπρικ» με τον οποίον
υπολογίζω ότι σε λίγο θα επικοινωνούμε απλώς με σήματα καπνού. Όσο εύκολα με
κάνει να γελάω, άλλο τόσο εύκολα με κάνει και να κλαίω. Μόνο που στη δεύτερη
περίπτωση, σπανίως το βλέπει. Η δική του παρουσία ήταν ίσως και καταλυτική. Ο
χρόνος θα με επιβεβαιώσει ή θα με διαψεύσει. Ωστόσο, σας ευχαριστώ και τους δύο
από καρδιάς.
Οι ανθρώπινες σχέσεις μπορεί να πολύ δύσκολες, όπως συνηθίζουμε να λέμε.
Μήπως, όμως, τελικά εμείς είμαστε αυτοί που τις κάνουμε τόσο δύσκολες; Όταν
κρυβόμαστε πίσω από εγωισμούς, ανασφάλειες, φόβους ή ό,τι άλλο; Και πάλι, ο
χρόνος θα το δείξει…
