Οδηγώντας...

Βαρέθηκα. Δεν φταίει η οικονομική κρίση, ρε παιδί μου. Φταίει η κρίση των συναισθημάτων μάλλον. Φταίει η κρίση στο μυαλό μας. Φταίει το μυαλό μας ή η ψυχή μας.

Σε απογοητεύουν οι άνθρωποι καθημερινά. Ναι, είναι κάτι που καταφέρνουν εύκολα. Εγώ, όμως, αναρωτιέμαι: φταίνε οι άλλοι ή φταίμε εμείς; Μήπως περιμένουμε πολλά; Όποιος δεν έχει, λένε, πολλές προσδοκίες, έχει και λίγες απογοητεύσεις. Ως εκ τούτου, για να απογοητευόμαστε τόσο συχνά, μάλλον πολλές προσδοκίες έχουμε. (ή έχω…)
Και κάθε φορά, μόλις μαζέψεις τις δυνάμεις σου και καταφέρεις να προσπεράσεις κάτι, έρχεται η επόμενη απογοήτευση. Και περνάει ο καιρός. Και – στην περίπτωσή μου τουλάχιστον – μειώνεται η αντοχή, εκμηδενίζεται η ελπίδα. Ότι δεν θα επαναληφθεί. Ότι κάπου θα επενδύσεις, κάπου θα δοθείς και δεν θα προδοθείς. Και καταλήγεις ή να κλείνεσαι, να απομακρύνεσαι ή να φέρεσαι σε άλλους επιφυλακτικά, διστακτικά και καχύποπτα. Λογική συνέπεια είναι, σαφώς. Εγώ, όμως, δεν ήμουν ποτέ οπαδός της λογικής…