Είπα σε κάποιον σήμερα "χτίσε το
μέσα σου, για να αντέχεις όλα τα έξω". Μετά μπήκα σε σκέψεις. Πώς το "χτίζεις" αυτό το "μέσα"; Με τι υλικά; Με ποιους εργάτες; Πώς ξέρεις τι και πόσο αντέχει;
Πώς το επισκευάζεις όταν σου το γκρεμίζουν ή το γκρεμίζεις μόνος σου; Και
αμέσως ήρθε ο καταιγισμός των απαντήσεων.
Το χτίζεις πετώντας τα σκουπίδια.
Αυτά που σε μαυρίζουν, σε ρίχνουν, σε κάνουν να νιώθεις μικρός. Το χτίζεις
αφήνοντας ανοιχτές πόρτες να μπουν νέοι άνθρωποι στη ζωή σου. Να ζήσεις νέες
εμπειρίες, να δεθείς, να χαρείς, να μοιραστείς, να δώσεις, να πάρεις. Τα υλικά
σου να τα παίρνεις από «καθαρές μάντρες». Να κοιτάς καλά κατάματα τους ανθρώπους.
Να βλέπεις. Πάντα βλέπεις. Πάντα ακούς. Πάντα αντιλαμβάνεσαι από την αρχή,
ακούς τη φωνούλα μέσα σου, αλλά για κάποιον (αδιευκρίνιστο, διάολε) λόγο, την
παρακάμπτεις. Να μην την παρακάμπτεις. Να στέκεσαι. Να διυλίζεις. Να
ενθουσιάζεσαι. Να πληγώνεσαι. Και να ξαναρχίζεις από την αρχή. Ίσως αυτή να
είναι η μαγεία της ζωής. Πάντα θα βρίσκεις "υλικά" για να αρχίσεις από την
αρχή. Και πάντα κάτι θα αλλάζει στη διαδικασία. Κάτι θα έχεις κερδίσει. Δεν βγαίνεις
χαμένος ποτέ, πιο έμπειρος βγαίνεις. Αρκεί να μη μείνεις στη λάσπη, στο κακό,
στο άσχημο.
Θα γκρεμιστείς, λοιπόν. Ή θα σε
γκρεμίσουν ή θα γκρεμιστείς; Ε και; Μάζεψε, καθάρισε, ξεκουράσου και συνέχισε.
Είναι ΣΙΓΟΥΡΟ ότι, αν το χρειάζεσαι, κάποιος θα βρεθεί να σε βοηθήσει. Μίλα,
ανοίξου, μοιράσου. Πληγώθηκες; Προδόθηκες; Ε και; Προχώρα! Όπως λέει μια μεγάλη μου αγάπη, "Ό,τι μένει στάσιμο λιμνάζει και βρωμάει". Προχώρα, λοιπόν. Επισκεύασε τις ζημιές,
και προχώρα. Και αν δεν το μπορείς μόνος, ζήτα βοήθεια. Τίποτα δεν έχει χαθεί
όσο ακόμα το παλεύεις. Να υψώνεις και τοίχους. Να μην περνάει μέσα ο καθένας.
Εσύ να επιλέγεις. Μα να επιλέγεις με κριτήρια καρδιάς. Γιατί αυτό μένει στο
τέλος. Το συναίσθημα.
Σε αυτή την περίπλοκη διαδικασία
επισκευών- υλικών-αναδόμησης, σε αυτόν τον δύσβατο, σαφώς, δρόμο, εγώ στάθηκα
και πάλι τυχερή. Με τον τρόπο του, ο καθένας από τους παρακάτω, βοήθησε. Κι εγώ
τους ευχαριστώ. Έφυγε η περασμένη χρονιά και μαζί της πήρε δύσκολες καταστάσεις
και ανθρώπους. Η καινούργια, όμως, έφερε ελπίδα και… "μαγεία". Ευχαριστώ, ΠΑΙΔΙ
ΜΟΥ, Σοράγια, Ραπουνζέλ, Κλαρινογαμπρέ, "-Αρα" και Κομπλεξιστάν, γιατί
βοηθήσατε, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο, να "πετάξω τα σκουπίδια". E-φίλη, Μωγιό μου, σταθερές αξίες, χωρίς
σκαμπανεβάσματα, με συναισθηματική ασφάλεια. Και, τέλος, ναι, έχεις δίκιο.
(Ξέρεις εσύ ποιος). Οικοδόμοι έχουμε καταντήσει όλοι, αλλά αξίζει τον κόπο! Κι
εγώ θα είμαι εδώ, να βοηθήσω να πετάξεις σκουπίδια και βάρη.
Καλή μας χρονιά.
