Εδώ, στα βόρεια της Ευρώπης, οι άνθρωποι είναι σαν κουρδισμένοι. Πάνε στη δουλειά τους πάντα στην ώρα τους. Λένε πάντα "συγγνώμη" και "ευχαριστώ", ακόμα κι όταν δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος. Τόσο, που ίσως να χάνουν κι οι λέξεις το νόημά τους. Και (σχεδόν) πάντα σου χαμογελάνε, αν διασταυρωθούν οι δρόμοι σας. Αλλά με ένα χαμόγελο σχεδόν προσποιητό. Σαν απλώς να ανασηκώνονται λίγο τα χείλη. Επειδή πρέπει. Επειδή έτσι τους έμαθαν. Επειδή αυτό είναι ευγενικό.
Σήμερα, όμως, συνέβη κάτι απροσδόκητα ευχάριστο. Εκείνη περπατούσε κουρασμένα και με τη σκέψη να ταξιδεύει κάπου πιο... νότια. Από την αντίθετη κατεύθυνση την πλησίαζε ένας άνδρας, ψηλός, λίγο άχαρος, καλοντυμένος. Κοιτούσε το κινητό του. Και λίγο πριν περάσει ακριβώς από δίπλα της, σήκωσε τα μάτια του από το κινητό του και χαμογέλασε. Με ένα χαμόγελο αυθόρμητο και "γάργαρο", λες και ήταν γέλιο. Εκείνη έμεινε να τον κοιτάζει. Ήταν λες και στο πρόσωπό του ζωγραφίστηκε μια ιστορία. Ήταν λες και τα μάτια του έλεγαν το πιο αισιόδοξο τραγούδι. ήταν λες και χαμογελούσαν μόνο τα μάτια του.
Ο άνδρας την κοίταξε για λίγο αμήχανα, μιας κι εκείνη είχε μείνει να τον κοιτάζει, κι έπειτα την προσπέρασε. Το χαμόγελό του αυτό ήταν η αφορμή για μια σειρά σκέψεων που ξεπηδούσαν σαν πυροτεχνήματα στο κεφάλι της...
Ο άνδρας την κοίταξε για λίγο αμήχανα, μιας κι εκείνη είχε μείνει να τον κοιτάζει, κι έπειτα την προσπέρασε. Το χαμόγελό του αυτό ήταν η αφορμή για μια σειρά σκέψεων που ξεπηδούσαν σαν πυροτεχνήματα στο κεφάλι της...
Πώς οι άνθρωποι πιστεύουμε ότι έχουμε άμυνες, ότι χτίζουμε τοίχους για να μην πλησιάζουν άλλοι, ότι προσποιούμαστε τους ευτυχισμένους ή τους ευγενικούς ή τους απόμακρους; Ε, όλα αυτά είναι μπαρούφες. Αν κοιτάξεις έναν άνθρωπο στα μάτια τη στιγμή που δεν το περιμένει, αν τον δεις όταν δεν σε βλέπει, θα τα δεις όλα. Σαν να διαβάζεις το βιβλίο που κρύβει ο καθένας στην ψυχή του. Θα δεις τη χαρά που του προσφέρει η ιδέα ότι βρίσκεται στο μυαλό κάποιου. Θα δεις την ελπίδα που του προσφέρει η πιθανότητα του έρωτα. Θα δεις τη φλόγα που τον καίει από έναν παράφορο έρωτα. Θα δεις την απογοήτευση από την ήττα. Θα δεις τις πληγές από όνειρα που βυθίστηκαν. Θα ακούσεις τον ήχο από τα δάκρυα που στεγνώνουν σε μαξιλάρια. Θα ακούσεις αναστεναγμούς απελπισίας, απόγνωσης ή και κορύφωσης. Θα μυρίσεις το δέρμα από χέρια, το άγγιγμα των οποίων προκαλεί ψυχικές ανατριχίλες. Θα μυρίσεις τα μαλλιά της, όπως τα μυρίζει εκείνος κάθε πρωί που ξυπνάει δίπλα της κι ευχαριστεί τον Θεό, τις μοίρες ή την τύχη που την έφερε δίπλα του. Θα νιώσεις τους χτύπους της καρδιάς του. Θα νιώσεις την ταραχή και την προσμονή και την αγωνία. Θα νιώσεις την ευτυχία του, τη δυστυχία ή την απάθειά του...
Όταν κοιτάμε τους ανθρώπους στα μάτια, τα βλέπουμε όλα. Όσους τοίχους κι αν προσπαθούμε να χτίσουμε για να προστατευτούμε ή για να κρυφτούμε, τα μάτια μας πάντα θα μας προδίδουν. Θα δείχνουν την αλήθεια μας. Το ατόφιο μας. Το πραγματικό. Κλισέ; Μπορεί. Λίγα κλισέ, όμως, είναι ψέματα τελικά, αν το καλοσκεφτούμε...
Άγνωστε άνδρα που διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας σήμερα για λίγα δευτερόλεπτα, σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ γιατί ήσουν αφορμή να βουτήξω σε μία θάλασσα σκέψεις και να ξεχάσω λίγο τα δικά μου. Σε ευχαριστώ γιατί είδα ένα αυθόρμητο χαμόγελο μετά από πολύ καιρό. Σε ευχαριστώ γιατί στα μάτια σου είδα εμένα πριν λίγο καιρό και με χάρηκα. Σε ευχαριστώ. Και μπορεί να μεθερμήνευσα τα πάντα, κι εσύ απλώς να χαμογέλασες γιατί σου έστειλαν μήνυμα ότι απόψε θα φάτε πίτσα, ας πούμε. Λίγο με νοιάζει. Εγώ ταξίδεψα.... Αφορμή ήθελα, άλλωστε.
