Κι όταν, που λες, βαράς κάτι 12ωρα υποτιτλίζοντας, κάποια στιγμή θολώνει το μυαλό, φεύγει κι αρχίζει και φτιάχνει εικόνες:
Απονομή Όσκαρ εν έτει 2040, ξέρω γω. Κάθε εταιρεία και τραπέζι. Κάθε τραπέζι και 20-30 μεταφραστές. Μαζί με τις καρέκλες πάνω στις οποίες δουλεύουμε, διότι η επιστήμη προχωρά μεν, αλλά δεν κάνει και ταχυδακτυλουργικά να πούμε. Δεν έχει γίνει ακόμα η πρώτη επέμβαση αποκόλλησης καρέκλας από οπίσθια υποτιτλιστή. Είμαστε όλοι εκεί, λοιπόν, με τις καρεκλίτσες μας, με τα χεράκια μας σε ορθή γωνία, διότι δεν λυγίζουν πια, άπλυτοι, με φόρμες και με μία διάχυτη τσιγαριλο-καφεΐνη να αναδύεται απ' το λιγδιασμένο δέρμα μας, συγκρίνουμε κοκτέιλ παυσίπονων και μυοχαλαρωτικών και ανταλλάσσουμε απόψεις για τενοντίτιδες, καρπιαίους σωλήνες και αυχενικά. Όλα αυτά κοιτώντας πάντα ευθεία, διότι δεν λυγίζει ο αυχένας, δεν γυρνάει. Πάμε ΠΑΝΤΑ και ΜΟΝΟΝ ευθεία.
Την ώρα που δείχνουν τους υποψήφιους - μέσα στους οποίους ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως είμαι, καθώς διαθέτω άσπιλο και δημιουργικότατο μεταφραστικό προφίλ (Insert audience laughing sound effect) - δείχνει στο βιντεάκι την τραπεζαρία που δουλεύω και το set up που είναι ΙΔΙΟ ΕΠΙ ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ: κέντρο: λάπτοπ, αριστερά: δίλιτρο νερό, κούπα τρίλιτρη καφές, τασάκι, μια μπετονιέρα τσιγάρα, αναπτήρας, δεξιά: σημειωματάριο όπου ΟΥΤΕ ΕΓΩ δεν βγάζω τι έχω γράψει (κάτι ορνιθοσκαλίσματα τύπου: να πάω στον 345 πριν να δω μήπως, να τσεκάρω consistency με το προχθεσινό) κι ένα στιλό (BIC, το κίτρινο με τη λεπτή μύτη) το καπάκι του οποίου δεινοπαθεί και τεστάρει την αντοχή των όποιων δοντιών μού έχουν απομείνει μετά από τα τόσα χρόνια οδοντοτριγμών. Το πλάνο μέσα από καπνούς τσιγάρου, τόσο για τον ρεαλισμό του πράγματος, όσο και για εφέ. Μουσική υπόκρουση: Clint Mansel (οι οσκαρικοί πάμε δυο-δυο)
Κι ανακοινώνεται ο νικητής και, ω, τι έκπληξη, ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ! Αεροχειροκροτώ (κατά το αερογαμώ) ευγενικά τους έτερους υποψηφίους, αλλά τα μάτια μου λένε: EAT MY DUST, I'M THE QUEEN. Έρχονται να με πάνε με την καρέκλα ως άλλη Κλεοπάτρα στη σκηνή. Δεν βγάζω χαρτάκι, το 'χω κάνει πρόβα! Ευχαριστώ εκ βαθέων καρδίας τον γκούγκλη, τη nespresso και την golden virginia, συγχαίρω τους συναδέλφους μου για τη δημιουργικότητα και την αντοχή τους κι αφήνω ένα δάκρυ να πέσει για την αναγνώριση της προσφοράς μου. Ταπεινά πάντα. Κι έπειτα κλείνω εσπευσμένα, ενημερώνοντας την αίθουσα ότι πρέπει να παραδώσω 10 επεισόδια σε 7 μέρες και δυστυχώς δεν θα παραστώ στο after party. Ούτε στο κρεβάτι μου δεν παίζει να παραστώ. Νταξ, κουζίνα-μπάνιο είναι αδιαπραγμάτευτα, κι ας συμβαίνουν τις πιο απίθανες ώρες της μέρας.
Και μετά ξυπνάει το μυαλό απ' το όνειρο και πάει να γράψει αυτήν εδώ τη μαλακιούλα για να ξελαμπικάρει λίγο. Αλλά ίσως και γιατί προσφάτως έμαθε ότι κάποιες εταιρείες δεν βάζουν ΚΑΝ το όνομα του μεταφραστή στο τέλος (σε αντίθεση με τις άλλες που το βάζουν εκεί που δεν το βλέπει ο ήλιος) και σκέφτεται πως αν δεν αναγνωρίζει η ίδια η εταιρεία τη δουλειά σου, περιμένεις να το κάνει άλλος; Ουδείς, ποτέ, για κανέναν λόγο. Δεν πειράζει, όμως. Ξέρεις γιατί; Γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που την κάνουν, την κάνουν επειδή την αγαπούν. Εύχομαι όλοι σας να έχετε την τύχη να αγαπάτε τη δουλειά που σας συντηρεί. Κι ας μην πάρετε ποτέ Όσκαρ. Κι ας σας κράζουν μόνο για τα λάθη σας. Κι ας μη σας πει ποτέ κανείς ένα "μπράβο, ρε φίλε, τι ΓΑΜΑΤΗ απόδοση ήταν αυτή;". Αρκεί που θα την αγαπάτε και θα σας συντηρεί.
Μετά τιμής,
Η φαντασιόπληκτη οσκαρική υποτιτλίστρια <3
