Είχα πάρει φόρα μια μέρα κι έγραφα περί ρατσισμού. Και πήρε μπάλα πολύ κόσμο, κι έγραψα και πολλές βλακείες βασικά. Διότι εγώ γράφω με τον ίδιο τρόπο που τρώω τα σοκολατάκια. Με μία ανάσα. Μαζεύονται οι σκέψεις στο κεφάλι μου όλη μέρα και μετά γυρνάω σπίτι και τις αραδιάζω εδώ. Χωρίς να γυρίσω πίσω να δω τι "έφτυσα", χωρίς να κάνω διορθώσεις, χωρίς δεύτερη σκέψη (συνήθως). Το "συνήθως" πάει στη γραφή, όχι στα σοκολατάκια. Στα σοκολατάκια δεν έχω ποτέ δεύτερη σκέψη. Μετά τη βρώση, έχω δεύτερη και τρίτη και τέταρτη τύψη. Αλλά δεύτερη σκέψη την ώρα που το έχω μπροστά μου το κουτί και μου φωνάζει: "βάλε με μέσα στο στόμα σου και κατάπιε με με τη μία, σε ικετεύω" δεν έχω. (Ναι, με ικετεύουν τα σοκολατάκια να τα φάω, τι ζόρι τραβάτε εσείς;)
Τότε, λοιπόν, που έγραφα περί ρατσισμού, τα έβαλα όλα σε έναν ντορβά και τα έκανα πουρέ. Σήμερα θα επικεντρωθώ σε ένα συγκεκριμένο είδος ρατσισμού. Στον κοινωνικό ρατσισμό απέναντι στους ευχάριστα διαμορφωμένους, στους παχύσαρκους, τους υπέρβαρους, τους χοντρούς. Και, όχι, δε θα κάνω κοινωνικο-επικοινωνιακή-γουατέβα ανάλυση για τα πρότυπα που μας χώνουν στο κεφάλι ούτε για τη βουλιμία ούτε για την ανορεξία. Θα εστιάσω στο πόσο κακοί μπορούμε να γίνουμε απέναντι σε έναν άνθρωπο με περιττά κιλά. Στο πόσο εκείνος επηρεάζεται από όλα τα κακεντρεχή (και ευφάνταστα πολλές φορές) σχόλια που ακούει από τον περίγυρο. Στο πού τελικά καταλήγει όλο αυτό το σκηνικό.
Παχύσαρκος, γεματούλης, μπουλούκος, χοντρός, βαρέλας, αρκούδα, ντουλάπα η δίφυλλη/τρίφυλλη/πεντάφυλλη (πόσα φύλλα μπορεί να έχει πλέον μια ντουλάπα ο-ε-ο), μπουχέσας, χοντρολίπαρος, βοίδι, πατσοκοιλιάς, χοντρομπαλάς, μπόγος, τόφαλος, παλαιστής σούμο, θωρηκτό Ποτέμκιν, μπόγος. Λίγοι από τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε ή να ασκήσουμε κριτική σε άτομο με πολλά κιλά. Έπειτα προχωράμε στις εκφράσεις που χρησιμοποιούμε απευθυνόμενοι στους ίδιους: "Άμα δεις και δεν χορταίνεις, σταμάτα/μάσησε καμία τσίχλα/ξεκίνα πλέξιμο", "Τις πας εύκολα τις κατηφόρες εσύ, ε; Κουτρουβαλώντας!", "Καλύτερα να σε ντύνουμε, παρά να σε ταΐζουμε", "Ποιος θα σε πάρει, μωρή, έτσι τοφάλα που έγινες; Θα φοβηθεί ο άνθρωπος ότι θα τον φας κι αυτόν!".
Τα τινά τώρα, σχετικά με το πόσο επηρεάζεται ο περί ου ο λόγος τροφαντός άνθρωπος είναι τα εξής: Πρώτον και κυριότερο: Βουλώνει τα αυτιά με λιωμένη σοκολάτα γάλακτος σε θερμοκρασία λίγο πριν την πήξη, εκεί που είναι εύπλαστη και μπορεί να χρησιμοποιηθεί πιθανώς και ως ωτοασπίδα και συνεχίζει να τρώει ανέμελος στα λιβάδια, στις λεωφόρους, στα στάδια, ΤΑ στάδια, τα πάντα όλα. Δεύτερον: Μαζεύει όλη την κακία που ακούει σε όλα τα χρόνια της ζωής του και του βγαίνει στους άλλους ακόμα και όταν αναπνέει. Τρίτον: Μετατρέπεται σε έναν μισάνθρωπο, που κλείνεται στον εαυτό του και περνάει τον χρόνο του τρώγοντας. Μόνος του.
Αν, λοιπόν, πάρουμε ως δεδομένο ότι η παχυσαρκία/υπερφαγία είναι ένα πρόβλημα -για τον άνθρωπο που το ζει και ΟΧΙ για σένα, ταγάρι-, η συμπεριφορά της πλειοψηφίας των άλλων απέναντί του απλώς δυσχεραίνει τη κατάσταση, διογκώνει το πρόβλημα, δεν οδηγεί σε τίποτα καλό. Ως εκ τούτου, ας μετριάσουμε τα πικρόχολα σχόλια απέναντι στα άτομα με περιττά κιλά. Αφ' ενός γιατί ΤΙ ΣΕ ΚΟΦΤΕΙ ΕΣΕΝΑ, ΡΕ ΤΑΓΑΡΙ, ΠΟΣΑ ΚΙΛΑ ΚΟΥΒΑΛΑΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ και αφ' ετέρου γιατί τα κιλά που κουβαλάει ο καθένας δεν διαμορφώνουν και απαραίτητα την προσωπικότητά του. Ακριβώς επειδή δεν έχει να βασίζεται στην εξωτερική του εικόνα, πολλές φορές δουλεύει πολύ περισσότερο το μυαλό του, κι έτσι βλέπεις πολλά άτομα με παραπανίσια κιλά να έχουν απίστευτο χιούμορ και τρομερή οξυδέρκεια. Όχι, δεν είναι κανόνας αυτό. Αλλά, ναι, συμβαίνει. Όπως επίσης συμβαίνει τα μπάνικα, συλλεκτικά, μουσειακά γκομενικά κομμάτια να αφήνουν ακατοίκητο το ρετιρέ, διότι δεν χρειάζεται να το χρησιμοποιήσουν. Με το ισόγειο τη βρίσκουν την άκρη τους. (χιντ χιντ).
Καταλήγω, λοιπόν, το μακροσκελές αυτό κείμενο, και χωρίς να τρώω σοκολατάκια, περιττή η διευκρίνιση και άχρηστη ίσως, αλλά ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ... Καταλήγω, λοιπόν: Άσε τον χοντρούλη στην ησυχία του. Σταμάτα τα κακεντρεχή σχόλια για τα κιλά του και τις ηλίθιες συγκρίσεις με όλο το ζωικό βασίλειο. Αν θες να τον βοηθήσεις, σκούντα τον να πάτε για κανένα περπάτημα, για ποδήλατο, στο γυμναστήριο, κάπου. Θύμισέ του, ως φίλος, ότι νοιάζεσαι για την υγεία του και δε θες να ζορίζεται η καρδιά του. Τώρα θα μου πεις, αν ήσουν φίλος του, δε θα έκανες αυτά τα σχόλια. Να, είδες; Το έχασα. Η έλλειψη σοκολάτας φταίει, το δηλώνω ευθαρσώς! Για να τελειώνουμε, λοιπόν: Ο χοντρός δεν είναι και χοντρόπετσος απαραίτητα. Καλό δεν χρωστάς βέβαια, μόνο την κακία έχεις στην άκρη της γλώσσας έτοιμη προς εκτόξευση, αλλά ΑΝ, λέω ΑΝ σκεφτείς ότι το δικό σου μειονέκτημα εξωτερικής εμφάνισης γίνεται το επίκεντρο κακεντρεχούς σχολιασμού όποιου σε αντικρύζει, ΙΣΩΣ, λέω, ΙΣΩΣ να ξενασκεφτόσουν λίγο προτού πετάξεις την χολίτσα σου στον χοντρούλη. ΕΧΕΙ ΚΙ Ο ΧΟΝΤΡΟΥΛΗΣ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΗΝ ΠΛΗΓΩΝΕΙΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου