Περί αναβολής του αναπόφευκτου...

Δεν υπάρχει "ποτέ" και δεν υπάρχει "πάντα". Αυτό τείνει να γίνει πεποίθησή μου. Και σε προκαλώ, φίλε αναγνώστη, να ξεστομίσεις με σιγουριά μια φράση, πχ: "Ποτέ δεν πρόκειται να πάω με παντρεμένο/η", κι αν δε φας καψούρα στο κεφάλι από αυτές που πέφτουν σαν τούβλα από οικοδομή με παντρεμένο/η που "μωρέ, για τα παιδιά κάθομαι, ουσιαστικά έχουμε χωρίσει", εγώ να μην ξαναφάω πιτόγυρο στον αιώνα τον άπαντα! (για να δεις πόσο πιστεύω σε αυτό που λέω δηλαδή, όχι τίποτε άλλο). Και τόλμα να πεις πχ: "Αγάπη μου, θέλω να είμαστε μαζί για πάντα", κι αν δεν σκάσει ο χωρισμός σε τρία τέρμινα ξέρω 'γω, να μη σώσω να ξανακούσω τη φωνή του Κόλιν. Νταξ, έχω μια ροπή προς την υπερβολή, αλλά η ουσία κρύβεται αλλού. Δεν υπάρχει "ποτέ". Δεν υπάρχει "πάντα". 

Στη ζωή μας, η οποία είναι απλώς μια καθημερινή αναβολή του αναπόφευκτου, οι αξίες και τα πιστεύω μας νομίζω ότι είναι αυτά που μας δίνουν ρίζες, σιγουριά, σταθερότητα. Αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε (κάπως) φυσιολογικοί, νορμάλ, comme il faut. (Αυτή τη συνήθεια να πετάω Γαλλικά που ΔΕΝ ξέρω, τελευταίως την 'κονόμησα, δεν ξέρω, μη ρωτάτε. Ίσως ξεπετιέται υποσυνείδητα η κρυφοκαψούρα που ΄χω στη φωνή του Αλιάγα, δεν εξηγείται αλλιώς, διότη τη σιχαίνομαι τη γλώσσα). Στο θέμα μας. Αν επιμένουμε σε κάτι χρόνια, νιώθουμε ότι είμαστε σταθεροί χαρακτήρες, στιβαροί, ακλόνητοι βράχοι. Ε, έλα που δεν είμαστε. Ούτε βράχοι ούτε αγάλματα. Τουτέστιν, κάθε εμπειρία, κάθε στιγμή, κάθε τι μπορεί να μας αλλάξει. Μας αλλάζει. Kι αυτό που μέχρι χθες ήταν το "πάντα" μας, σήμερα μπορεί να γίνει το "ποτέ" μας. Κι αυτό δεν είναι κακό...

Αντιθέτως, θαρρώ πως είναι καλό. Φανερώνει εξέλιξη, ευελιξία και σαφώς ανοιχτό μυαλό. Γιατί, αν το καλοσκεφτούμε, άνθρωποι που ξέρουμε επί χρόνια και επί χρόνια εμμένουν στα ίδια, πώς τους λέμε; Ξεροκέφαλους; Σκαλωμένους; Κολλημένους; Μπετόν αρμέ; Κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Στιβαρότητα, λοιπόν, φανερώνει κατ' εμέ ο άνθρωπος που δέχεται την αλλαγή, προσαρμόζεται σε αυτή και δεν σκαλώνει. Κάθε ζωντανός οργανισμός επηρεάζεται από το περιβάλλον του (στην περίπτωσή μας δε ΚΑΙ από τις εμπειρίες του) και αλίμονο αν όλα αυτά δεν τον άλλαζαν, αν έμενε ο ίδιος, αναλλοίωτος στην πάροδο του χρόνου. Ο οποίος μας οδηγεί σε έναν αναπόφευκτο μόνοδρομο, αλλά αυτό δε σημαίνει πως μέχρι να φτάσουμε δεν μπορούμε να περνάμε καλά και ασκάλωτα! Have fun, people, και μην κολλάς σε τίποτα. Να χαίρεσαι την καθημερινή αναβολή του αναπόφευκτου για όσο αυτή κρατάει και να μην έχεις ΤΙΠΟΤΑ και ΚΑΝΕΝΑΝ δεδομένο.