Περί ηθικής...

Ηθική. Δύσκολη έννοια.

Τι λέει ο Τριανταφυλλίδης; Μάλιστα. Το καλό και το κακό είναι ακόμα πιο υποκειμενικά, κι η υποφαινόμενη υποστηρίζει το "ποιος είναι αυτός που ξέρει τι είναι καλό και τι κακό;" Αλλά οφείλει να ομολογήσει (ναι, η υποφαινόμενη πάντα) ότι μια γενική εικόνα του καλού και του κακού, αυτό που λέμε "ευκόλως εννοούμενο", την έχουμε όλοι. Στα απλά πράγματα. Τα βασικά. Καλό είναι να βοηθήσεις μια γιαγιάκα να διασχίσει τον δρόμο. Κακό είναι να κλέβεις. Νομίζω το IQ της πλειοψηφίας του κόσμου περιορίζεται ως εκεί. Από εκεί και πέρα, τα ευκόλως εννοούμενα γίνονται δυσκόλως αντιληπτά...

Το καλό και το κακό, και ως εκ τούτου η ηθική, τελικά ίσως να είναι το μονοπάτι που χαράσσει ο καθένας για να διαβεί, τροποποιώντας τις επιλογές που κάνει και την ταμπέλα που τους βάζει έτσι ώστε να κοιμάται ήσυχος ή για να ευλογεί τα γένια του. Καλό είναι, παραδείγματος χάριν, μόλις ωριμάσει ο άνθρωπος να δημιουργήσει οικογένεια, να παντρευτεί, να κάνει παιδιά, να τα μεγαλώσει όσο καλύτερα μπορεί, να τους δώσει αξίες, να τους ανοίξει δρόμους, να τα βοηθήσει να εξελίξουν τις δυνατότητές τους. Εάν, όμως, κάποιος επιλέξει να ΜΗΝ το κάνει όλο αυτό δε σημαίνει ότι κάνει κάτι κακό. 

Είναι αναμφίβολα ηθικά ορθό να κάνει κανείς όλα τα παραπάνω για τα παιδιά του. Είναι αισχρό, όμως, να χρησιμοποιεί τα παιδιά του ως μοχλό για να εκμεταλλευτεί, οικονομικά ή αλλιώς, τον πρώην. Είναι - αν μη τι άλλο - λυπηρό να χρησιμοποιεί κανείς τα παιδιά του για να πραγματοποιήσει τα δικά του όνειρα. Είναι γελοίο να φτιάχνει κανείς οικογένεια μόνο και μόνο επειδή "τον πήραν τα χρόνια" ή επειδή θέλει να καταξιωθεί κοινωνικά. 

Το αποκορύφωμα της γελοιότητας είναι να έχεις δημιουργήσει όλο αυτό το πανηγυράκι, γάμους,  παιδιά, συμπεθέρια, να έχεις φτάσει σε διαζύγια, διατροφές, σκοτωμούς, κατινιές, και να κατακρίνεις αυτούς που επέλεξαν να μην το δουν αυτό το έργο. Αυτούς που κουβαλάνε μόνο το σαρκίο τους, δε φορτώθηκαν σε κανέναν σύζυγο, δεν κρεμάστηκαν από κανέναν, και - το σημαντικότερο ίσως - δεν έβγαλαν τα απωθημένα τους στα παιδιά τους. Εδώ το καλό και το κακό θολώνουν λίγο, ε; Οι διαχωριστικές γραμμές είναι δυσδιάκριτες, ε; Εσύ που καλοπαντρεύτηκες και άραξες να μεγαλώνεις τέκνα θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο/καλύτερο/ηθικότερο από αυτόν που επέλεξε να μην το κάνει, ε; Είσαι λίγο ταγάρι, το ξέρεις, ε; 

Είναι που φορτώνω πολύ εύκολα όταν βλέπω ή ακούω πράγματα που - για την προσωπική μου ηθική βάση - δεν ευσταθούν; Είναι που ο κόσμος έχει αποταγαριαστεί ΕΝΤΕΛΩΣ; Είναι που αυτά τα ρημάδια τα  κοινωνικά δίκτυα έχουν κάνει τον κόσμο να πιστεύει πως η εικόνα που νομίζει ότι περνάει προς τα έξω είναι αυτή που ζει, και ως εκ τούτου με τα τσεκ ινς σε όπερες και θέατρα και εστιατόρια αβανγκάρντ με σέλφιζ με το τέλειο αϊλάνερ νομίζει ότι μας θαμπώνει και ξεχνάμε ότι δεν ξέρει να ξεχωρίσει τον Καζαντζάκη από τον Καζαντζίδη ή το μπρόκολο από το κουνουπίδι; 

Δεν ξέρω τι από όλα αυτά είναι. Αυτό που ξέρω είναι ότι η αντοχή κι η ανοχή μου έχει μηδενίσει απέναντι στη δηθενιά κι ίσως ετούτος εδώ ο γραπτός εμετός να είναι το μανιφέστο μου. ΤΕΡΜΑ ΤΑ ΔΙΦΡΑΓΚΑ. Δεν καταπίνω δηθενιές πια. Για κανέναν λόγο. 

Δια της παρούσης, λοιπόν, θεωρείται πλέον και τυπικά πως έχετε ενημερωθεί πως όποια κυράτσα μου πουλάει ηθικοπλαστικά διδάγματα περί ζωής/οικογένειας/πίστης/αφοσίωσης ενώ ο σύζυγος έχει γίνει ντοκιμαντέρ στο Discovery για τα κέρατα που εμφανίστηκαν σε ανθρώπινο ανδρικό κρανίο, θα παίρνει την απάντηση που της αξίζει. Όποιος κατηγορεί τα προσφυγόπουλα για την κατάντια της Ελλάδας - βολικά ξεχνώντας πόσους μαλάκες ψήφισε για να τον βολέψουν σε μία θεσούλα - θα παίρνει την απάντηση που του αξίζει. Με λίγα λόγια αποφάσισα πως η δική μου "ηθική" βασίζεται ΚΑΙ στο να μην καταπίνω τη μαλακία και τη δηθενιά κανενός. Ηθικό είναι να παίρνεις θέση, να αντιδράς στην αδικία, στην ψευτιά, στους θεατρινισμούς για ένα ωραιοποιημένο "φαίνεσθαι". Για τα μέτρα μου, λοιπόν, εφ' εξής θα αντιδρώ ηθικά. ΤΑΓΑΡΙΑ -_-