Τον σκεφτόταν πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό. Λίγο το συννεφιασμένο West Sussex, λίγο η βροχή που έπεφτε ασταμάτητα τις τελευταίες 17 μέρες (ναι, τις μετρούσε...), λίγο που ενώ ο Μάρτης είχε σκάσει μύτη, η θερμοκρασία δεν έλεγε να ανέβει από τους 7 βαθμούς... Ε, λίγο-πολύ όλα αυτά συντελούσαν σε trips down memory lane που διαρκούσαν ώρες. Χανόταν στις αναμνήσεις της, στις ώρες που περνούσε τότε κοντά του, στον ιδρώτα που ένιωθε να τη λούζει κάθε φορά που την κοιτούσε κατάματα, στα μάτια της που έκλειναν γιατί δεν άντεχε να τον αντικρύζει κατάματα...

Είχαν περάσει πια 3,5 χρόνια μακριά. Κι όμως, κάθε φορά που ένιωθε αυτά τα μαύρα σύννεφα να της καταπλακώνουν την ψυχή, γυρνούσε σε εκείνο το Σαββατοκύριακο που είχαν περάσει μαζί στο Ναύπλιο. Θυμάται πώς την κοίταζε, ενώ εκείνη αγνάντευε τη θάλασσα και το Μπούρτζι από την αποβάθρα. Εκείνος έφευγε νωρίς το βράδυ, αλλά εκείνη έμενε τυλιγμένη και ζαλισμένη από τη ζεστασιά που της έδινε η παρουσία του όλη μέρα. Κι όχι μόνο στο δέρμα. Κυρίως στην καρδιά. Ναι, αυτό της έκανε. Το βλέμμα του της έκαιγε το δέρμα και, διαπερνώντας τόσες χιλάδες κύτταρα και φλέβες και ροή αίματος, έφτανε στην καρδιά. Και την κρατούσε ζεστή μέχρι την άλλη μέρα που θα τον ξανάβλεπε. 

Είχαν περάσει πια 3,5 χρόνια μακριά. Κι όμως, κάθε φορά που μαύριζε ο ουρανός και οι σκιές των δέντρων φάνταζαν απειλητικά τέρατα βγαλμένα από παραμύθι που κυνηγούν μια αθώα νεράιδα ντυμένη στα μωβ... νταξ, παρασύρθηκα. Πάμε πάλι. Κάθε φορά που μαύριζε ο ουρανός κι οι σκιές των δέντρων φάνταζαν απειλητικά τέρατα πάνω της, γυρνούσε σε εκείνα τα κρύα πρωινά Ιανουαρίου που οδηγώντας άνοιγε λίγο το παράθυρο για να φεύγει ο καπνός από το τσιγάρο, αλλά έχοντας τα καυτά του φιλιά στο πρόσωπό της, δεν ένιωθε το διαπεραστικό κρύο της Πεντέλης. 

Όπου ήταν εκείνος, όλα φάνταζαν καλύτερα. Κάθε φορά που τον ένιωθε δίπλα της, γέμιζε αισιοδοξία. Η παρουσία του τα γλύκαινε όλα. Έπαιρνε βαθιές ανάσες κοντά του. Γέμιζαν τα πνευμόνια, γέμιζε όλη, ένιωθε έτοιμη να παλέψει με όλα. Και τώρα, χρόνια και μίλια μακριά του, υπήρχαν μέρες που εμφανιζόταν. Για λίγο, φευγαλέα, τον έπιανε το μάτι της να την κοιτάζει στα κλεφτά κι εκείνη ένιωθε ότι την εμπαίζει, την κοροϊδεύει. Της κάνει ένα peekaboo, βγάζοντάς της περιπαικτικά τη γλώσσα, για να της θυμίσει για λίγο πώς ήταν τότε. Να της θυμίζει πώς ήταν πριν τον αφήσει...

Ότι θα περνούσαν 3,5 χρόνια χωρίς ήλιο - νταξ, με 2-3 μέρες το χρόνο εξαίρεση ασούμε - κι ΟΤΑΝ αποφάσιζε αυτός τελικά να κάνει μια guest εμφάνιση, θα σου ξυπνούσε τόσες αναμνήσεις, από γκομενικά ΣΚ στο Ναύπλιο, καφέδες στην πλατεία του Αμαρουσίου, σουβλάκια στο Μοναστηράκι και ξινίλα στα μούτρα από τα χιλιάδες ξεσαλωμένα πιτσιρίκια στην παραλία του Σχοινιά, δεν το περίμενες. Δεν περίμενες ότι αρκεί μια ρημάδα του αχτίδα για να μεταφερθείς 3.200 χιλιόμετρα και χιλιάδες αναμνήσεις πίσω. Μπράβο, βρε λαμπρότερο σώμα του ουρανού. Να 'σαι καλά. Εμ δε σε χαιρόμαστε παρά πιο σπάνια κι από ό,τι πιάναμε τον λήγοντα σε λαχεία, εμ όταν εμφανίζεσαι μας διακορεύεις την ψυχολογία αντί να σε χαιρόμαστε. Ωστόσο, I have to give it to you... Πιστός στα μεθεόρτια κάθε μεγάλης καψούρας.