Περί μετανάστευσης...

Ακολουθούν γραφικές εικόνες. Απομακρύνετε τα παιδιά από τις οθόνες. (Ή αλλιώς, όπως σοφά είχε μεταφράσει παλαιότερα συνάδελφος με κύρος "συνίσταται η διακριτικότητα του τηλεθεατή". Ναι, ΑΥΤΟ είναι μετάφραση του "viewer discretion is advised". Ναι. Αυτό. Τεσπά, συνεχίζω, στο θέμα μας).

Όταν αποφασίζεις να μεταναστεύσεις στο εξωτερικό, συμβαίνουν τα εξής:

1) Με την αποβίβασή σου από το αεροπλάνο, πριν την παραλαβή αποσκευών, σε περιμένουν εκπρόσωποι εταιρειών - αναλόγως των προσόντων σου βέβαια - για να σε προσλάβουν, ΠΑΝΤΑ με οικονομικές προσφορές τουλάχιστον δεκαπλάσιες των αντίστοιχων της Ελλάδας, οι οποίοι σου προσφέρουν δυο καυτά πιτόγυρα με μία πατάτες και μια κοακόλα, Ηρώων Πολυτεχνείου 20 στον 3ο... Ώπα, παρασύρθηκα!

Πριν φύγεις από το αεροδρόμιο, έχεις ήδη υπογράψει συμβόλαιο επ' αόριστον, στου οποίου τους όρους διαβάζεις με δάκρια στα μάτια πως - πέραν των 8 επίσημων αγγλικών αργιών - δε θα δουλεύεις ΟΥΤΕ τις (αν)επίσημες ελληνικές αργίες, καθώς και τις δύο ημέρες πριν και μετά αυτών. Οι όροι αυτοί είναι σαφώς ΜΟΝΟ για εσένα, φίλε Έλληνα μετανάστη, κι αυτό για να μη νιώθεις εντελώς αποκολλημμένος από τη γλυκιά πατρίδα. Ο μισθός καταφθάνει καθ' εκάστη του μηνός με τιμητικό άγημα, και περιλαμβάνει μπόνους καθυστερημένης άφιξης και δυο πιτόγυρα, μια πατάτες και μια κοακόλα, Ηρώων Πολυτεχνείου 20 στον 3ο... Ώπα, η δύναμη της συνήθειας -_-

2) Βγαίνοντας τώρα από το αεροδρόμιο, σε περιμένουν εκπρόσωποι μεσιτικών γραφείων για να σου προσφέρουν τα καλύτερα σπίτια της αγοράς, χωρίς εχέγγυα, χωρίς προκαταβολές, χωρίς χαρτούρες. Μακέτες με τα σπίτια είναι τοποθετημένες δίπλα από την πιάτσα των ταξί, διαλέγεις, σου δίνουν κλειδί, μπαίνεις στο ταξί και πας στο ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ.

3) Φτάνοντας στο ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ, έκθαμβος αντικρύζεις τον κήπο. Κοκομπλόκο. Τεράστιες λιριές - τα γνωστά δένδρα από όπου ο κάθε Έλληνας μετανάστης στην Αγγλία κόβει κάθε πρωί όσα χρειάζεται για να την περάσει. Τεράστιες λιριές, λοιπόν, με λαχταριστά ροζ, γαλάζια και κόκκινα χαρτονομίσματα. Η λιριά δε χρειάζεται ιδιαίτερη περιποίηση. Το μόνο που θέλει είναι να της αφαιρείς κανά χιλιάρικο τη μέρα. Την επόμενη θα τα βρίσκεις πάντα διπλά.

4) Αφού εγκατασταθείς στο ΔΩΡΕΑΝ σπίτι σου - μην ξεχνιόμαστε - ΚΑΘΕ πρωί σε ξυπνάνε γλυκά οι ζεστές ηλιαχτίδες. Η "βροχή" και η "υγρασία" είναι άγνωστες λέξεις για σένα, άγνωστες έννοιες, τις ακούς και γκουγκλάρεις σα χαμένος. 

Για να μη μακρυγορώ, Γη της Επαγγελίας. Καμία δυσκολία, κανένας χρόνος προσαρμογής, κανένας νόστος, κανένα πρόβλημα. Το δύσκολο είναι να πάρεις την απόφαση να φύγεις από τον παράδεισο που λέγεται Ελλάδα. Από εκεί και πέρα, όλες οι πόρτες ανοιχτές, όλες οι ευκαιρίες δικές σου, τα λεφτά στα δένδρα και δε συμμαζεύεται....

Και για να σοβαρευτώ τώρα, είναι γελοίο να θεωρείς, αγαπημένε συμπατριώτη, ότι όσοι φύγαμε 1) παρατήσαμε την Ελλάδα στα δύσκολα και 2) τα βρήκαμε όλα εύκολα. Και απαντώ: 1) η Ελλάδα μάς πρόδωσε, αφότου μας μάμησε και μας αχρήστεψε σε παραγωγικές ηλικίες και 2) όπου κι αν πήγαμε, παλέψαμε. Παλέψαμε για να ορθοποδήσουμε, πασχίσαμε να διώξουμε από πάνω μας τη ρετσινιά του τεμπέλη δημόσιου υπαλλήλου που συνταξιοδοτείται στα 42 και ωχαδερφίζει μια ζωή, αγωνιστήκαμε να συνηθίσουμε έναν άλλον τρόπο ζωής, να τα μάθουμε σχεδόν όλα από την αρχή - από τους δρόμους της γειτονιάς ως το να βλέπουμε το τιμόνι στα δεξιά. Κοινώς, γίναμε κάτι σαν βρέφη. Άλλοι στα 30, άλλοι στα 40 κι άλλοι μεγαλύτεροι. "Λόλα, να ένα μήλο" η ζωή και πάλι, λοιπόν, και πίσω στην πατρίδα σου, πάνω από τους μισούς να σε θεωρούν προδότη. 

Τέλος, είναι γελοίο να έχεις γνώμη χωρίς γνώση. (αυτό ισχύει παντού και σε όλα, σημείωσέ το κάπου. Ή μάλλον να το επαναλαμβάνεις 220 φορές τη μέρα ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΧΑΜΠΑΡΙΑΣΤΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ). Δεν μπορείς, ως εκ τούτου, να έχεις γνώμη για τη μετανάστευση και τους μετανάστες, αν δεν το έχεις κάνει κι αν δεν είσαι. Δεν έχεις γνώμη επειδή διάβασες εμένα ή άκουσες ιστορίες του θειού σου που είχε πάει στην Αστόρια πριν από 30 χρόνια. Δεν έχεις γνώμη επειδή σου έχουν πει ότι μισθοί εδώ είναι καλύτεροι. GUESS WHAT, ταγάρι, εδώ οι άνθρωποι δουλεύουν κατά μέσο όρο 252 ημέρες τον χρόνο. (365 οι μέρες του χρόνου, μείον 105 τα Σαββατοκύριακα, μείον 8 δημόσιες αργίες. ΟΚΤΩ. Ο Κ Τ Ω. Έναντι των 15 ελληνικών, που συνοδεύονται ως γνωστόν από 2-3 μέρες πριν και 2-3 μέρες μετά!) 

Δεν έχεις γνώμη, λοιπόν, φίλτατε αναγνώστη. (Ναι, ένας είσαι, το θυμάμαι). Δεν έχεις γνώμη, λέγω, έχεις άποψη. Και ξέρεις τι λένε για τις απόψεις, έτσι; Ε, όση βαρύτητα έχει ΕΚΕΙΝΗ σου έχει κι η άποψή σου! 

Τα φιλιά μου!